Z estetyki:
Historia dzieje się w cyrku w Paryżu w latach 1970. (…) Wiele mówi się o romantyzmie cyrkowej atmosfery, lataniu w powietrzu na trapezie itp. Pomyślcie tu o cyrku, a nie o cyrku. Robimy riffy ze Starego Świata na temat romantyzmu i tandety ringu. Nie ma słoni w tutusie chodzących na tylnych łapach; to żonglerzy o zmrużonych oczach i odważni, kochający śmierć artyści na trapezie i smutni klauni Pierrot, nawet jeśli klaun Pierrot – nasz bohater, Torinosu, „Ptasie Gniazdo” – ma sztucznie czerwony nos. Ta tandeta wynika z tego, że mistrz cyrku podrywa swoich wykonawców każdemu, kto chce zapłacić. (…) No i dekadencja tanbi – duchy, które wkraczają w akcję, wyglądające jak nastoletnie dziewczyny, nawet jeśli są bratem bohatera, i porzucone neurotyczne kobiety z zamiłowaniem do zadawania bólu, i buracon i możliwe morderstwo, i niewypowiedziana tęsknota, i bohater, który wygląda na to, że w każdej chwili może zginąć z powodu terminalnego niepokoju.
